Władysław Szepelak (nr obozowy 168061) - Urodził się w 1924 roku w Zakopanem. W 1927 roku Szepelakowie wyjechali na ojcowiznę ze strony matki do wsi Bielanka w powiecie nowotarskim. Ojciec pracował na budowach w Rabce lub w Zakopanem, a matka zajmowała się domem i gospodarstwem. Władysław ukończył szkołę powszechną w Bielance w roku 1936 i wkrótce potem rozpoczął pracę przy budowie drogi Chabówka-Czarny Dunajec. W okresie hitlerowskiej okupacji, gdy tylko nadarzyła się taka okazja, wraz z ojcem wstąpił do Związku Walki Zbrojnej (oddział kpt. Wojciecha Bolesława Duszy „Szaroty”, który m.in. zwalczał góralską kolaborację), przybierając pseudonim „Mały”. We wrześniu 1943 r. Gestapo otoczyło dom Szepelaków w Bielance. Zginął ojciec, babcia i jeden z partyzantów, Władysław zaś wraz z matką i stryjem zostali aresztowani i osadzeni w więzieniu w Czarnym Dunajcu, później w zakopiańskim „Palace” i na Montelupich w Krakowie, by stamtąd trafić do KL Auschwitz. Matka i stryj zginęli a w Auschwitz, a Władysław oznaczony numerem 168061 w lutym 1944 r. został wywieziony do Mauthausen. Gdy amerykańskie wojska zajęły obóz, ważył 37 kilogramów, był chory na gruźlicę płuc, miał odmrożone palce rąk i nóg.
Po powrocie w rodzinne strony dom swój zastał zasiedlony przez sąsiadów, więc wyjechał na ziemie odzyskane. W 1951 r. przeciwstawiając się przystąpieniu do spółdzielni produkcyjnej ponownie musiał porzucić swoje gospodarstwo. wrócił do Bielanki. Imał się różnych robót, m.in. budował Nową Hutę i kombinat skórzany w Nowym Targu. Po przejściu na emeryturę w 1981r. oddał się pracy społecznej. Jako kierownik budowy pracował przy wznoszeniu kościołów.
Jednak największą pasją w jego życiu jest pisanie wierszy. Za swą twórczość otrzymał m.in. nagrodę Oskara Kolberga, a pieniądze z nagrody przeznaczył na fundowanie tablic i pomników upamiętniających swego dowódcę i kolegów z oddziału partyzanckiego.
Jest ostatnim żyjącym więźniem „Palace”, zakopiańskiej katowni Gestapo, od lat nie ustaje w bojach o zachowanie pamięci o jej ofiarach.
Apel Władysława Szepelaka wygłoszony w czasie pogrzebu Wincentego Galicy w 2010 roku:
Minął już rok, jak pochowaliśmy naszych kolegów: Stanisława Frączystego, sławnego kuriera tatrzańskiego, który spoczął na cmentarzu w rodzinnym Chochołowie i Józefa Hordyńskiego – zakopiańczyka, pułkownika, którego urna z prochami znajduje się w Zakopanem na Pęksowym Brzysku.
Jeszcze w 2009 r. było nas czterech ostatnich byłych więźniów osławionej zakopiańskiej katowni więzienia gestapo „Palace”, byłych więźniów KL Auschwitz i innych niemieckich obozów koncentracyjnych. Oba pogrzeby odbyły się w jednym dniu. Ich odejście zostało zauważone i uhonorowane przez nieodżałowanego, wielkiego patriotę śp. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego.
Dziś żegnamy naszego kolegę, żołnierza, patriotę, lekarza, społecznika, więźnia KL Auschwitz Wincentego Galicę. Wielkie zasługi poniósł Galica dla swojej ukochanej ojczyzny – Polski. Był dowódcą oddziału w wojnie obronnej, który bardzo skutecznie opóźniał agresję Niemców. Później został kurierem, za swoją działalność konspiracyjną trafił do sławnej katowni Podhala „Palace”, a następnie do niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Auschwitz.
Wincenty Galica walczył o utworzenie Muzeum w willi „Palace” w Zakopanem. Niestety trudno uznać za sukces uratowanie w ostatniej chwili przed całkowitą dewastacją piwnic w „Palace”, w których ściany i podłogi spływały krwią największych patriotów Podhala, gdzie każdy ich centymetr stanowi świadectwo martyrologii narodu polskiego. W piwnicy, do której po przesłuchaniach tych, którzy nie mogli iść sami, ściągano za nogi, a ich głowy uderzały o schody aż do utraty życia.
Trzeba się zastanowić, co dalej, bo pamięć ludzka jest bardzo krótka. Stanisław, Józef, Wincenty i ja podjęliśmy trud niesienia i krzewienia pamięci. W spotkaniach z nami uczestniczyło tysiące młodzieży. Za wszelką cenę chcieliśmy ocalić od zapomnienia ofiarę naszych koleżanek i kolegów złożoną na ołtarzu naszej Ojczyzny. Utworzenie w piwnicach „Palace” Izby Pamięci to za mało.
Jako ostatni żyjący więzień katowni „Palace”, stojąc nad grobem jednego z jego kustoszy - w imieniu moich nieżyjących kolegów apeluję do mieszkańców Podhala i do decydentów Zakopanego o rozpoczęcie akcji wykupienia „Palace” na rzecz przyszłego Muzeum Martyrologii Podhalan - utworzonego na miarę potrzeb i naszych oczekiwań, dla następnych pokoleń, ku chwale górali i całego Podhala. Oto nasz testament. Czynię was odpowiedzialnymi za jego wypełnienie!
Żegnam Cię, drogi kolego Wincenty, z nadzieją spotkania w lepszym świecie, w co głęboko wierzę, bo przecież nie może tak być, by morderców naszych rodzin czekała równa nam zapłata.
W tym roku w dniu 14 czerwca przypada siedemdziesiąta rocznica deportacji pierwszego transportu więźniów z Tarnowa do KL Auschwitz, do którego deportowano ponad 150 tysięcy Polaków i gdzie zostało zamordowanych ponad 75 tysięcy spośród nich. W uroczystościach rocznicowych organizowanych corocznie przez Chrześcijańskie Stowarzyszenie Rodzin Oświęcimskich nie powinno nigdy zabraknąć górali z Podhala. Niejednokrotnie nasza czwórka razem uczestniczyła w tych uroczystościach. W tym roku drogi Kolego już Cię tam nie będzie, odchodzisz na wieczną wartę. Pokładam wielką nadzieję w Bogu, że miejsce Twoje dzięki wstawiennictwu Królowej Podhala i Podhalan, Matce Boskiej Ludźmierskiej, której byłeś czcicielem, jest już przygotowane dla Ciebie. Niech ukochana przez Ciebie ziemia podhalańska będzie Ci lekką.
Cześć Twojej pamięci!
Wtórna publikacja lub rozpowszechnianie treści publikowanych przez Stowarzyszenie
bez uprzedniej pisemnej zgody Zarządu Stowarzyszenia zabronione.
